Mother Love

Η Jer χαμογελά στον φακό.
Είναι πια μητέρα, είναι ευτυχισμένη. Προσπαθεί να συγκρατήσει το χαμόγελό της, αλλά δεν τα καταφέρνει. Είναι περήφανη για τον μικρό Farrokh. Ναι, έτσι θα τον ονομάσουν.

Το γλυκό της το παιδί γρήγορα θα μεγαλώσει. Θα φύγει από κοντά της. Θα βρεθεί ανάμεσα σ’ εκατομμύρια άλλα παιδιά στη Βομβάη. Εκεί θα πάει σχολείο. Θα της λείπει. Θα χει αγωνία.

Μαζί θα βρεθούν αργότερα – ολόκληρη η οικογένεια- μετανάστες στην Αγγλία.

Ήταν 24 Νοεμβρίου. 45 χρόνια μετά απ’ αυτή τη φωτογραφία. Τότε που ο μικρός εγκατέλειπε με μια τελευταία πνοή το κουρασμένο σώμα του.

Λίγο καιρό πριν, είχε ηχογραφήσει και το τελευταίο του τραγούδι. Είχε απομείνει μια στροφή ακόμα. «Θα έρθω αύριο», είπε. Δεν επέστρεψε ποτέ. (το κομμάτι το τέλειωσε ο φίλος του, ο Brian, εκείνος ακούγεται στο φινάλε).

Ο τίτλος του τραγουδιού ήταν Mother Love.

Mother Love. Στην ασφαλή αγκαλιά της Jer.
Εκεί άρχισε κι εκεί τέλειωσε η βόλτα του μικρού Farrokh σ’ αυτόν τον κόσμο.

(Farrokh Bulsara 1946-1991. Καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Freddie Mercury.)

Παγκόσμια Ημέρα ..για την Εξάλειψη της Φτώχεια !

17 Οκτωβρίου...
Παγκόσμια Ημέρα ..για την Εξάλειψη της Φτώχεια !


Δεν είναι ο πλούτος που λείπει από αυτόν τον κόσμο
Είναι το μοίρασμα....

“Οι Φτωχοί δεν είναι μονάχα στερημένοι βασικών αγαθών..
κι αφημένοι στην τύχη, δίχως δύναμη και δίχως θέληση...
Είναι σημαδεμένοι
απ’ τη σφραγίδα μιας αγωνίας δίχως όνομα
γυμνωμένοι απ’ όλα,
ακόμη κι απ’ το νόημα της φτώχειας τους”.

Ραϊνερ Μαρία Ρίλκε

Φθινοπωρινός δρόμος ..

Κρυώνω είπε η γη στα φύλλα...

και αυτά την σκέπασαν!! 

Έτσι γεννήθηκε το φθινόπωρο! !

Είναι η εποχή που έχει εμπνεύσει όσο λίγες ζωγράφους, συγγραφείς, ποιητές και λοιπούς καλλιτέχνες. 

Κάτι τα υπέροχα χρώματά του, κάτι η ρομαντική μελαγχολία του, 

δεν πρέπει να ήταν δύσκολο για το φθινόπωρο να γίνει η μούσα της έμπνευσης καθημερινών και μη ανθρώπων... 

Η δυνατή γυναίκα .

Amanda Oleander Art.

Μια γυναίκα που λένε ισχυρή είναι μια γυναίκα που έχει ένα απίστευτο όριο αντοχής.
Ξέρει πως να βάζει ένα γόνατο στο πάτωμα όταν πρέπει Και να κάνει ό, τι καλύτερο μπορεί για να κάνει τον κόσμο να πάει καλά όσο το δυνατόν περισσότερο...

Όταν σε βλέπουν σαν μια δυνατή γυναίκα, νομίζουν ότι δεν χρειάζεσαι τίποτα ή κανέναν, μπορείς να τα χειριστείς όλα και να ξεπεράσεις ό, τι συμβαίνει.
Ότι δεν σε πειράζει να σε ακούσουν, να σε φροντίσουν ή να σε χαϊδέψουν!

Όταν σε βλέπουν σαν μια δυνατή γυναίκα, απλά προσπαθούν να σε βοηθήσουν να κουβαλήσεις τους σταυρούς τους.
Σου μιλάνε και νομίζουν ότι δεν χρειάζεται να σε ακούσουν.

Δεν ρωτάς μια δυνατή γυναίκα αν είναι κουρασμένη, υποφέρει ή πέφτει, αν έχει άγχος ή φόβο.
Το σημαντικό είναι ότι είναι ακόμα εκεί: ένας φάρος στην ομίχλη ή ένας βράχος στη μέση της θάλασσας.

Η δυνατή γυναίκα δεν συγχωρείται για τίποτα. Αν χάσει τον έλεγχο, γίνεται αδύναμη.
Αν χάσει το κρύο αίμα της, γίνεται υστερική.

Όταν η δυνατή γυναίκα εξαφανίζεται για ένα λεπτό, είναι αμέσως αντιληπτή, αλλά όταν είναι εκεί, η παρουσία της είναι συνηθισμένη.

Αλλά η δύναμη που χρειάζεται κάθε μέρα για να είναι τέτοιου είδους γυναίκα δεν έχει σημασία για κανέναν.

Τιμή, αναγνώριση, σεβασμό και ευχαριστώ στις δυνατές γυναίκες της ζωής σας, γιατί πρέπει επίσης να διατηρηθούν, να αγαπούν και να αισθάνονται ότι μπορούν να ξεκουραστούν.

Όταν άρχισα ν αγαπώ τον εαυτό μου.

«ΟΤΑΝ ΑΡΧΙΣΑ Ν΄ΑΓΑΠΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ» 

Η σοφία του Τσάρλι Τσάπλιν

Το απίστευτο ποίημα του Τσάρλι Τσάπλιν για την αγάπη του εαυτού (αυτοαγάπη) για το οποίο πιθανώς να μην ακούσατε ποτέ


Ο Τσάρλι Τσάπλιν είναι γνωστός σήμερα ως κωμικός που πρωταγωνίστησε στις βουβές ταινίες από το 1920 μέχρι το 1950 και είναι αναγνωρίσιμος ακόμα και σήμερα από το εμβληματικό του μουστάκι και το καπέλο του. Ενώ πολλοί άνθρωποι μπορούν ακόμα να τον αναγνωρίσουν ως έναν σταρ των βουβών ταινιών, λίγοι ξέρουν πόσο διορατικός και έξυπνος ήταν.

Η σκηνή από την ταινία «Ο Μεγάλος Δικτάτωρ» στην οποία ο Τσάρλι μιλάει για αυτά που μας ενώνουν ως ανθρώπους, για τα εγγενή μας δικαιώματα στον πλανήτη και για το πώς χάσαμε το δρόμο μας εξαιτίας της απληστίας, είναι ίσως η μεγαλύτερη ένδειξη για το μυαλό πίσω από τον άνθρωπο.

Παρόλο που έχει πεθάνει εδώ και περίπου σαράντα χρόνια, η κληρονομιά του συνεχίζει να υπάρχει και να μας εμπνέει καθημερινά με εκπληκτικές γνώσεις, σοφία και χιούμορ.

Το ποίημα που ακολουθεί, μας παρουσιάζει τη μοναδική και οξυδερκή του κατανόηση για την αγάπη προς τον εαυτό (αυτοαγάπη).

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη, απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζω κόντρα στην αλήθεια μου. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε αυθεντικότητα.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα σε πόσο δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος με το να του επιβάλλω τις επιθυμίες μου, παρότι ήξερα ότι ούτε ήταν κατάλληλη η στιγμή ούτε ο άνθρωπος ήταν έτοιμος, ακόμα κι αν αυτός ο άνθρωπος ήμουν εγώ. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε σεβασμό.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ μια άλλη ζωή και μπόρεσα να δω ότι τα πάντα γύρω μου με προκαλούσαν να μεγαλώσω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ωριμότητα.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι βρίσκομαι πάντα και σε όλες τις περιστάσεις, την κατάλληλη στιγμή και στο σωστό μέρος και ότι όλα όσα γίνονται είναι σωστά. Από τότε κατάφερα να γαληνέψω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε αυτοπεποίθηση.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο χρόνο μου και σταμάτησα να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον. Σήμερα κάνω μόνο ό,τι με ευχαριστεί και με γεμίζει χαρά, ό,τι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά, με τον δικό μου τρόπο και στους δικούς μου ρυθμούς. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε απλότητα.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, απελευθερώθηκα από ό,τι δεν ήταν υγιές για μένα. Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και από ό,τι με τραβούσε συνεχώς μακριά από τον ίδιο μου τον εαυτό. Στην αρχή το ονόμαζα “υγιή εγωισμό”. Αλλά σήμερα ξέρω ότι είναι αυτοαγάπη.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να θέλω να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλα πολύ λιγότερο. Σήμερα κατάλαβα ότι αυτό το λέμε μετριοφροσύνη.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, αρνήθηκα να συνεχίσω να ζω στο παρελθόν και να ανησυχώ για το μέλλον μου. Τώρα ζω περισσότερο τη στιγμή όπου όλα συμβαίνουν. Έτσι σήμερα, ζω την κάθε μέρα και αυτό το λέω ικανοποίηση.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, συνειδητοποίησα ότι η σκέψη μου μπορεί να με κάνει μίζερο και άρρωστο. Όταν όμως επικαλέστηκα τις δυνάμεις της καρδιάς μου, η λογική απέκτησε έναν πολύτιμο σύντροφο. Αυτή τη σχέση την ονομάζω σήμερα σοφία της καρδιάς.

Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις και τα προβλήματα με τον εαυτό μας και τους άλλους γιατί καμιά φορά, ακόμα και τα άστρα εκρήγνυνται και δημιουργούνται νέοι Γαλαξίες. Σήμερα ξέρω ότι αυτό είναι η ζωή!

Τι υπέροχο κείμενο για την αυταγάπη! Μπορείτε σίγουρα να δείτε ότι ο Τσάρλι ήταν ένας σοφός άντρας που έμαθε πολλά κατά τη διάρκεια της ζωής του. Αυτό το ποίημα μας υπενθυμίζει δυναμικά ότι υπάρχει κάποιο μάθημα σε όλες τις εμπειρίες της ζωής μας.

Παρόλο που μπορεί να μην είμαστε σε θέση να το δούμε εκείνη τη στιγμή, εκ των υστέρων μπορεί να ανακαλύψουμε πώς αυτά τα μαθήματα που μας έδωσε η ζωή, μας εξυπηρέτησαν κατά κάποιο τρόπο. Κάθε γραμμή από το ποίημα μοιράζεται μαζί μας ένα μάθημα που μπορούμε να το έχουμε στο μυαλό μας όταν έχουμε εκείνο το αίσθημα πως δεν είμαστε αρκετά καλοί και δεν ξέρουμε πού θέλουμε να βρισκόμαστε.

Είναι η αγάπη προς τον εαυτό κάτι με το οποίο παλεύει κάποιος; Πιστεύω ότι το να μάθει να αποδέχεται κάποιος τον εαυτό του όπως είναι, γνωρίζοντας ταυτόχρονα πού θα ήθελε να βελτιωθεί, είναι ένα ισόβιο ταξίδι.

Πηγή: awakengr

Μην ξεχάσετε τα παιδιά.

Η διαδρομή ήταν Μάτι - Ραφήνα κι αμέσως πίσω, μέχρι το άλλο τέρμα, τη Νέα Μάκρη, και πίσω πάλι. Κάθε απόγευμα, όλο το καλοκαίρι, πολλά παιδιά μαζί. Ευτυχία. Με κάτι μικρά ποδηλατάκια Eska, ανατολικά, βαριά κι ασήκωτα. Είχαμε δει, δυό και τρεις φορές, τον "Ξένοιαστο Καβαλάρη" στη "Ρία" και το ζούσαμε το έργο στον παραλιακό δρόμο, δεκατετράχρονα ήμασταν. Μαζί μας και λίγα κορίτσια, τι ωραία που τα βλέπαμε τα κορίτσια. Τα μαλλιά της Λένας στον αέρα όταν τρέχαμε στις κατηφόρες, τα θυμάμαι. Ζούσαμε τότε όλοι σε κάτι ασήμαντα σπιτάκια που έχτισαν οι πατεράδες μας πριν το 70, δεν ήμασταν αστοί -αλλά γιατί πρέπει να καίγονται οι αστοί; Κάποιοι τώρα σαν να χάρηκαν που πεθάναμε, δεν το κατάλαβα. Κοντά μας χάθηκαν και οι άλλοι, οι περαστικοί, αυτούς τους έριξαν στο Μάτι, δεν το γνώριζαν, αθώοι.

Και ήταν και τα παιδιά, τα δικά μας και τα παιδιά των άλλων. Που ζούσαν μέχρι χθές μαζί μας κι έκαναν τα ίδια πράγματα σχεδόν που κάναμε κι εμείς παλιά. Η ίδια μανία με το ποδήλατο για παράδειγμα -η Εβίτα ήταν και πρωταθλήτρια-, οι ίδιες βόλτες κάτω από τα ίδια πεύκα, οι ποδηλατάδες στους ίδιους δρόμους, τα ίδια φλερτ, τα μπάνια στην ίδια θάλασσα. Χάθηκαν και τα παιδιά. Εμείς προλάβαμε και ζήσαμε, τα παιδιά όχι.

Θα μας ξεχάσετε όλους, φυσικό είναι, και τι σημασία έχει. Ας μείνουν μόνο τα ονόματα των παιδιών. Δημήτρης Αλεξόπουλος, 13 ετών. Εβίτα Φύτρου, 13 ετών. Ανδρέας Φύτρος, 11 ετών. Σοφία Φιλιπποπούλου, 9 ετών. Γιώργος Κοκκινίδης, 9 ετών. Κasper Korzeniowski, 9 ετών. Βασιλική Φιλιπποπούλου, 9 ετών. Δημήτρης Κοκκινίδης, 5 ετών. Μαρία-Ηλιάνα Χερουβείμ, 5 ετών. Ευπραξία-Μελίνα Χερουβείμ, 5 ετών. Δημητρίου (αβάπτιστο), 6 μηνών.

 Μην ξεχάσετε τα παιδιά.

(δημοσιεύτηκε στο τεύχος του περιοδικού The Book' s Journal που μόλις κυκλοφόρησε)

Μάτι, 25.7.2018

Constantin Pittas

Κάθε πρωί…

«Κάθε πρωί
Καταργούμε τα όνειρα
Χτίζουμε με περίσκεψη τα λόγια
Τα ρούχα μας είναι μια φωλιά από σίδερο

Κάθε πρωί

Χαιρετάμε τοὺς χθεσινούς φίλους
Οἱ νύχτες μεγαλώνουν σαν αρμόνικες
-Ήχοι, καημοί, πεθαμένα φιλιά.
(Ασήμαντες απαριθμήσεις

-Τίποτα, λέξεις μόνο για τους άλλους.
Μα πού τελειώνει ἡ μοναξιά;)

Ήταν μια όμορφη ιδέα.

Ήταν μια όμορφη ιδέα
αναμφίβολα.
Ήρθε χαράματα γεμάτη υποσχέσεις.
Ξεπέζεψε γυμνή από ένα όνειρο
και κάθισε ανάλαφρα στου κρεβατιού την άκρη.
Μισόκλεισα για μια στιγμή τα μάτια
να δω αν ονειρεύομαι
σαν τ' άνοιξα
μονάχα σκόνη απ' του αλόγου τις οπλές.
Μου είχε φύγει.

Κι ήταν μια όμορφη ιδέα
σας ορκίζομαι.
Ίσως γινόταν ένα ποίημα, ένας έρωτας
ένα ταξίδι στα μυστήρια της Ιθάκης
γαλάζια πινελιά στα παραμύθια μου
παράθυρο στην χώρα των θαυμάτων.
Ίσως γινόταν μια σημαία, ένα μήνυμα
ροδόσταμα στο μύλο της ελπίδας
ένα ψωμί, εκατομμύρια ψωμιά
για να χορτάσουν τα πουλιά όλου του κόσμου.

Ήταν μια όμορφη ιδέα
αναμφίβολα.
Ή μήπως ήταν η ιδέα μου μονάχα;

Χάρης Μελιτάς

Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.!

Mπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα
και με τα πιο μικρά.

Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους.

Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια.
Που ξέρω ν' ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.
Μου φτάνει που μ' αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.
Πολύ...
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.
Πολύ...
Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι' αυτούς.
Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.
Που μπορώ και κλαίω ακόμα.
Και που τραγουδάω... μερικές φορές...
Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.
Και ευωδιές που με γοητεύουν...

Οδυσσέας Ελύτης

Και το φεγγάρι μάτωσε..

Κι αφού κανείς δεν πήρε την ευθύνη του χαμού 

την πήρε όλη το φεγγάρι.

Και μάτωσε..

Από την αγωνία του πατέρα να σώσει τα παιδιά του..

Από την κραυγή της μάνας που βαλε το σώμα της 

μπροστά στη φωτιά..

Από το κλάμα του κοριτσιού που έπεφτε απ’ το βράχο 

στην αγκαλιά της θάλασσας..

Από το θάρρος της ηλικιωμένης που έσωσε τα εγγονάκια της

 και γύρισε στο πλευρό του άρρωστου συντρόφου της

 προτιμώντας να καεί μαζί του.. 

Μάτωσε κι απ’ τα κλάματα των ζωντανών..

Και βγήκε κατακόκκινο απ’ το αίμα τόσων ανθρώπων 

σ’ ένα ουρανό αμίλητο και σταχτί...

Θυμάσαι Μάνα;

Α ρε μάνα.
Αφέθηκα στα παραμύθια σου,
σε εκείνα που έκλειναν οι πληγές με την φωνή σου.
Θυμάσαι Μάνα;
"Φυλάξου μου έλεγες,θα έρθει ο μπαμπούλας",
μα ποτέ σου δεν μου τον έδειξες
μου λεγες ..."μην φοβάσαι εγώ εδώ είμαι".
Την νεράιδα Μάνα την θυμάσαι;
Αυτή που το δόντι θα μου έπαιρνε;
Ποτέ μου Μάνα δεν την είδα.
"Γιατί;" σε ρώταγα.
"Θα μεγαλώσεις" μου έλεγες "και θα καταλάβεις".
Όχι ρε Μάνα δεν κατάλαβα.
Ακόμα προσπαθώ.
Μαζί περίμενα να μεγαλώσουμε
στο πλάι σου να καταλάβω.
Δεν περπάτησα μόνη μου,εσύ με κρατούσες.
Και χτύπαγα Μάνα και μου λεγες "δεν πειράζει μεγαλώνεις"
Μα ακόμα χτυπάω Μάνα και πονάει πιο πολύ.
Η ψυχή είναι που στάζει αίμα Μάνα η ψυχή.
Η πόρτα μας δεν χτυπά συχνά πλέον Μάνα
παιδιά δεν παίζουν έξω από αυτήν,
και στον καθρέφτη χθες η απουσία σου με κέρασε μια άσπρη τρίχα.
Δεν τις μπορώ τις αλήθειες άλλο ρε Μάνα.
Θέλω πίσω των παραμυθιών την αγκαλιά σου.
Είναι και εκείνος ο γιατρός που κάπως μου τα είπε....δεν θυμάμαι.
Φοβάμαι ρε Μάνα όταν λείπεις.
Γαμώτο ρε Μάνα....
έλα να το φιλήσεις να περάσει.....

Π. Στυλιανόπουλος

“Η Μάνα”

Είπαν του ήλιου “γιορτάζει η μάνα” 

κι εκείνος βάλθηκε με φως τη γη να ντύνει. 

Είπαν της θάλασσας “γιορτάζει η μάνα” 

κι αμέσως έγινε η φουρτούνα γαλήνη. 

Το ‘μαθαν τα πουλιά, “γιορτάζει η μάνα” 

και το τραγούδι τους ξεχείλισε πλημμύρα.

Το ‘μαθαν τα άνθη, “γιορτάζει η μάνα” 

και μοσχοβόλησε η πλάση χίλια μύρα. 

Τ’ άκουσε η βροχή, αλλά δεν έκλαψε δάκρυ 

δεν κάνει να κυλήσει αυτή τη μέρα. 

Τ’ άκουσε ο ουρανός κι άνοιξε διάπλατα 

πείτε ευχές, μύριες ευχές για τη μητέρα σας

πριν γίνει φωτογραφία στο κάδρο,

Καθυστέρησα λιγάκι, 

να ξέρεις μου λείπεις... 

Τώρα πιο πολύ από ποτέ...

Ένα έρημο άνθος

Ένα έρημο άνθος

Βαθύτερο ἀπο την αγάπη και την ταραχή

πού φέρνει μέσ᾿ στο στήθος η επιθυμία

ζει στο θαλάσσιο βράχο ἕνα άνθος ολομόναχο.

Ποια φωνή το κυρίευσε και μοιάζει σαν να δείχνει

την άγνωστη γαλήνη με μικρά χρώματα...

Είναι βγαλμένο στους κινδύνους τής χαράς

αμέριμνο σαν ιδέα.

Νίκος Καρούζος

Πόνεσα πολύ μαμά..

Γερνάω μαμά.
Μέσα στον καθρέφτη μου δεν βλέπω εμένα πια.
Εσένα βλέπω.

Τις νύχτες συνήθως κρυώνω μαμά..
Δεν σκεπάζομαι μήπως έρθεις και με βρεις έτσι όπως οταν ήμουν μικρή και νιώσω τα χέρια σου να μου χαϊδεύουν το μέτωπο.

Φοβάμαι μαμά..
Όλοι ήρθανε στην ζωή μου για να πάρουνε.
Με κάνανε κομμάτια και με μοιραστήκανε.
Κανένας δεν ήρθε για να δώσει.
Έχει μείνει ακόμα πάνω μου ένα μικρό κομμάτι που μαρτυρά ότι είμαι ακόμα άνθρωπος.
Το φυλάω γερά μήπως έρθει κάποιος να με αγκαλιάσει να του τα χαρίσω..
Να έχω και εγώ κάτι να του δώσω.

Γερνάω μαμά..
Ήθελα βλέπεις να τα δώσω όλα, να τα ζήσω όλα, να τα σκοτώσω όλα, να τα αναστήσω πάλι.
Πάντα ήμουνα εκείνη που τα έκανε μόνη της όλα.
Όμως αρνούμαι να με υπερασπιστώ, δεν θέλω να με αθωώσει κανείς.
Να με αγαπήσει θέλω.
Να με πονέσει.
Και όσο εγώ το λαχταρούσα αυτό, τόσο μου τρυπούσαν όλοι σαν αγκάθια το σωμα μου.
Δεν κατάλαβαν ποτέ τους μαμά.
Αυτό το παράπονο έχω.

Πόνεσα πολύ μαμά..
Πέρασαν χρόνια ολόκληρα έχοντας μεσα μου μια καταραμένη καρδιά που με ξεγελούσε.
Τυφλή ήταν απο την γέννηση της και με ανάγκαζε εγώ να την οδηγώ.
Είμαστε χρόνια σε έναν βουβό πόλεμο εμείς οι δύο.
Εγώ ζω ακόμα γιατί αυτή η χαζούλα χτυπάει, πριν το μυαλό μου κάνει τους υπολογισμούς του.

Στην διαδρομή έπεσα κάτω πολλές φορές.
Μερικές από αυτές μαράθηκε το σώμα μου περιμένοντας, ενώ η ψυχή μου χόρευε πιο ‘κει ανάλαφρη.
Αλλού ξάπλωνε η σκιά μου να ξαποστάσει και αλλού χαϊδεύανε τις πληγές μου ξένα χέρια και τις φιλούσαν ξενα σώματα.

Γερνάω μαμά..
Ήσυχα και με την ακρίβεια ενός ρολογιού γίνομαι εσύ.
Σαν να έχασαν τα όμορφα τριαντάφυλλα στον κήπο σου το κόκκινο τους χρώμα.
Σαν να έγειραν λυπημένες οι τουλίπες σου στο χώμα.

 Μπέττυ  Κούτσιου

Ο μύθος της Αμυγδαλιάς και της άνοιξης

Ο μύθος της Αμυγδαλιάς και της άνοιξης

 Ήταν κάποτε στη Θράκη, μια πανέμορφη πριγκίπισσα, η Φυλλίς, η οποία ερωτεύτηκε το γιο του Θησέα, τον Δημοφώντα...

Οι δύο νέοι γνωρίστηκαν, όταν το καράβι του νεαρού Αθηναίου Δημοφώντα επέστρεφε από την Τροία... 

Παντρεύτηκαν, αλλά μετά από λίγο καιρό ο νεαρός Αθηναίος νοστάλγησε την πατρίδα του κι η ερωτευμένη πριγκίπισσα μην αντέχοντας να τον βλέπει στεναχωρημένο, τον άφησε να γυρίσει πίσω κι αν την αγαπούσε πραγματικά θα ξαναγύριζε και τότε θα ήταν πραγματικά και ειλικρινά δικός της...

Έτσι κι έγινε κι η ερωτευμένη Φυλλίς έμεινε μόνη να περιμένει τον εκλεκτό της για χρόνια, ώσπου μαράζωσε και πέθανε από τη θλίψη της...

Όμως οι θεοί που ήξεραν την ιστορία της, την μεταμόρφωσαν σε δέντρο, για να μπορεί να περιμένει για περισσότερα χρόνια τον αγαπημένο της...

Έτσι η ερωτευμένη γυναίκα, δεν πέθανε, αλλά έγινε το δέντρο που έμελλε να γίνει σύμβολο της ελπίδας... η Αμυγδαλιά!

Έλεγαν λοιπόν, ότι μετά από χρόνια και όταν ο Δημοφώντας επέστρεψε στη Θράκη, βρήκε την αγαπημένη του και πιστή γυναίκα, όχι περιστοιχισμένη από μνηστήρες, αλλά ένα ξερό δέντρο δίχως φύλλα στη μέση του παγωμένου τοπίου...

Απελπισμένος και γεμάτος τύψεις, αγκάλιασε τον κορμό της και τότε εκείνη πλημμύρισε ανθούς στη μέση του χειμώνα, νικώντας το θάνατο!

Η ψυχή της βασιλοπούλας ένιωσε χαρά με το γυρισμό του Δημοφώντα, μα δεν ξαναπήρε την ανθρώπινη μορφή της...

Έμεινε δέντρο και κάθε χρόνο, στολίζεται με κάτασπρα λουλούδια!

Ο αιώνιος διάλογος... ο διάλογος δεν είναι αιώνιος.

Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ


Κι ο άντρας είπε: πεινώ.

Κι η γυναίκα του έβαλε ψωμί στο τραπέζι.

Κι ο άντρας απόφαγε.

Κι η γυναίκα τον κοίταζε πάντα.

Κι η γυναίκα είπε: είσαι δυνατός, μα δεν σε τρομάζω.

Κι ο άντρας είπε: είσαι όμορφη και όμως φοβάμαι.

Κι ο άντρας έδειξε το κρεβάτι τους.

Κι η γυναίκα ανέβηκε, σαν έτοιμη για θυσία.

Κι ο άντρας είπε: διψώ. Κι εκείνη σήκωσε σαν πηγή τον μαστό της.

Κι ο άντρας την άγγιξε. Κι η γυναίκα επληρώθη.

Κι η γυναίκα ακούμπησε ταπεινά το κεφάλι της στα πλευρά του.

Και κείνος κοίταζε πέρα, πολύ μακριά.

Κι ο άντρας είπε: θα ΄θελα να ΄μαι θεός.

Κι η γυναίκα είπε: θα γεννήσω σε λίγο.

Κι η γυναίκα αποκοιμήθηκε.

Κι ο άντρας αποκοιμήθηκε.

Και μια μέρα καινούργια ξημέρωσε.

Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΙΩΝΙΟΣ


Η πόρτα έτριξε, κι ο άντρας μπήκε στο σπίτι.

Η γυναίκα ακούμπησε στο τραπέζι ένα πιάτο φακή.

Χιόνιζε.

Ο άντρας σηκώθηκε κι αγνάντεψε απ' το παράθυρο.

Η γυναίκα πήρε το πιάτο του άντρα, κι αργά, άρχισε να τρώει το λίγο φαΐ που' χε απομείνει.

Όταν πλάγιασαν ο άντρας της χούφτωσε τα στήθεια.

Ήθελε να ξεχάσει.

Η γυναίκα έκανε να τον αποφύγει.

Μα ήταν νέα ακόμα.

Τελείωσαν

Χωρίς κάν να φιληθούν.

Ο άντρας έμεινε λίγο με τα μάτια ανοιχτά μές στο σκοτάδι

κι αποκοιμήθηκε .

Η γυναίκα σηκώθηκε αθόρυβα, και πηγαίνοντας στην άκρη της κάμαρας, απόμερα έκλαψε.

Έξω, όλο χιόνιζε.

Τάσος Λειβαδίτης

«Μητέρα», «Έρωτας», «Θεός»,

Λέξεις μοσχοβολημένες, όπως 

«Μητέρα», «Έρωτας», «Θεός», 

οξυγονώνουν ακόμα το αίμα μου 

και μπορώ κι 

ανασαίνω 

λέξεις μονάκριβες, πολύτιμες, τρυφερές,  

«Ελπίδα», «Αγάπη», «Όνειρο»,  

κουρνιάζουν στα χείλη μου - πουλιά 

κελαηδώντας ακόμα. 

Μ' αυτές στολίζω τη φωνή 

χορταίνω την πείνα μου 

φέγγω τα σκοτάδια 

πραΰνω τους πόνους, πλουτίζοντας 

την ένδεια των καιρών 

με τη μουσική τους 

τα θεριά ημερώνω που γυρεύουν 

το αίμα μου ουρλιάζοντας 

σταυρώνω τις νύχτες το προσκεφάλι μου 

ξορκίζοντας 

το κενό

Λένα Παπά

Κάθε μέρα είναι η μέρα της γυναίκας!!

Κάθε μέρα είναι η μέρα της γυναίκας. Μια φορά το χρόνο, όμως, την τιμούν ! Στις 8 Μαρτίου γιορτάζει η γυναίκα, η κόρη, η σύζυγος, η μάνα. Η γυναίκα της Ελλάδας, της Ευρώπης, του κόσμου. Η γυναίκα της καριέρας και η άνεργη. Η φίλη, η σύζυγος η ερωμένη.

«Υπάρχει κάτι πιο όμορφο από την γυναίκα ;» αναρωτιόμαστε και στις 8 Μαρτίου την τιμούμε με ξεχωριστό τρόπο. Οι γυναίκες στην Ελλάδα έχουν αποδείξει ότι ξέρουν να διεκδικούν αλλά και να διασκεδάζουν. Έγινε, πλέον, «παράδοση» την «Μέρα της Γυναίκας» γυναικείες συντροφιές να επιλεγούν τους δικούς τους τρόπους για έξοδο. Άλλωστε και η διασκέδαση είναι "γένους θηλυκού".

Κάθε χρόνο τιμάμε την 8η Μάρτη, ως ημέρα μνήμης αγώνων του γυναικείου κινήματος, ως ημέρα αποτίμησης των κατακτήσεων των γυναικών και ως αφετηρία νέων στόχων σε κυβερνητικό, πολιτικό, κοινωνικό και ατομικό επίπεδο για την ουσιαστική κατοχύρωση της Ισότητας των δύο φύλων σε όλες τις εκφράσεις της ζωής.

Το γυναικείο κίνημα καταγράφεται από πολιτικούς και ιστορικούς αναλυτές ως το πλέον πετυχημένο, ανατρεπτικό, προοδευτικό κίνημα του 20ου αιώνα.

Κατά κοινή ομολογία ο 21ος αιώνας χαράζει ως ο αιώνας της καταξίωσης και της ανάδειξης του κοινωνικού φύλου των γυναικών. Της ανάδειξης που σημαίνει ισοτιμία, ισότητα, συμπληρωματικότητα, αλληλοσεβασμό, ίσες ευκαιρίες και δικαιώματα και για τα δύο φύλα.

Σημαίνει απελευθέρωση των δημιουργικών δυνατοτήτων των γυναικών για την ατομική τους ολοκλήρωση, σε όφελος της κοινωνίας και των δημοκρατικών θεσμών

Στις 8 Μάρτη :

· Το 1857 οι ράφτρες και οι υφάντρες της Νέας Υόρκης κατέβηκαν στους δρόμους απαιτώντας μείωση των εξαντλητικών ωρών εργασίας - από 16 σε 10 ώρες την ημέρα, ωράριο που οι άντρες είχαν ήδη κατακτήσει πριν από 17 χρόνια - και ζητώντας ίσα μεροκάματα με τους άντρες όπως και ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς. Η εξέγερση αυτή πνίγηκε στο αίμα ύστερα από βίαιη επίθεση της αστυνομίας. 

· Το 1910 η Κλάρα Τσέτκιν, διεθνής αγωνιστική φυσιογνωμία του εργατικού και γυναικείου κινήματος, κατά τη διάρκεια του παγκόσμιου Συνεδρίου Σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη, πρότεινε να καθιερωθεί η 8 του Μάρτη "ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ". Για να εκφράσουμε "είπε" την αλληλεγγύη και την αγάπη για Ειρήνη που μας ενώνει και να διαδηλώσουμε τη συνεχή διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας". Και ακόμα πρόσθεσε ότι, "την ημερομηνία αυτή πρέπει οι συνδικαλιστικές οργανώσεις να συμπεριλάβουν στις εκδηλώσεις τους και τη διοργάνωση μιας ημέρας των γυναικών, που σε πρώτη φάση θα διεκδικεί το δικαίωμα της ψήφου των γυναικών και η εκδήλωση αυτή θα πρέπει να πάρει διεθνή χαρακτήρα".

· Το 1977 ο ΟΗΕ στη Γενική του Συνέλευση καθιέρωσε την Ημέρα της Γυναίκας, ως Ημέρα για τα Δικαιώματα της Γυναίκας και τη Διεθνή Ειρήνη.

Καλό βράδυ και χρόνια μας πολλά!!!

Ένας καινούριος κόσμος.

Σήμερα έκανα καθαριότητα! 

Ξεσκόνισα ράφια αναμνήσεων από εμπειρίες που δημιουργούσαν μπλοκάρισμα και πέταξα στα σκουπίδια πόνους και θλίψεις του παρελθόντος. 
Έβαλα σκούπα και μάζεψα τη χαμηλή αυτοεκτίμηση, την επίκριση, και την απαξίωση του εαυτού μου. 
Σφουγγάρισα και έτριψα τη γλίτσα της αυτολύπησης, της αποχαύνωσης, της απάθειας. 
Έπλυνα τα τζάμια από τη θαμπάδα της εσφαλμένης αντίληψης και ένας καινούριος κόσμος φάνηκε έξω! 
Άνοιξα την κλειστή επτασφράγιστη αποθήκη και έλουσα στο φως το πληγωμένο παιδί που τόσο καλά έκρυβα ακόμα και από εμένα, και το ζέστανα. 
Ξαράχνιασα και όλες τις απρόσιτες γωνίες του σκοτεινού μου εαυτού, και τουλάχιστον του έδωσα τη δύναμη να μη φοβάται πια από το παρελθόν. 
Πέταξα από τα ντουλάπια όλα τα υποθέτω, 
τα νομίζω, 
τα πιστεύω πως,
τα έτσι σκέφτομαι, 
τα έτσι είναι, 
και είδα ότι μου έμεινε τεράστιος χώρος για να υποδεχτώ τα ερεθίσματα της νέας ημέρας! 
Μετά από μια τέτοια καθαριότητα, με πόση αγάπη και φως υποδέχομαι τις νέες εμπειρίες!

Τρυπημένοι Κουβάδες.

Καμιά μαργαρίτα πια,
κανένα "μ' αγαπά, δε μ' αγαπά,", 
"θα 'ρθει, δε θα 'ρθει", 
"θα γίνει, δε θα γίνει".
Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται και
το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι και
κάποιο λάκκο έχει η φάβα
κι έχει και τρύπα ο κουβάς για να ΄ναι πάντα άδειος.
Ειδικά πάνω στο άδειο έκανα διατριβή με την ίδια μου τη ζωή.
Δραματικά δύσκολο να το αποδεχτώ.
Το έβλεπα σαν ελάττωμα. 
Και σαν σκάνδαλο.
Θορυβημένος και απαρηγόρητος
για χρόνια γέμιζα τη ζωή μου σπίτια άδεια από ανθρώπους,
στους κήπους και τα μπαλκόνια να φυτρώνουν κάθε Άνοιξη
λογής - λογής μαργαρίτες που περιμένουν να μαδηθούν.
Δεν μαδώ καμιά μαργαρίτα πια.
Τις ποτίζω με τους τρυπημένους κουβάδες μου, τα τέλεια ποτιστήρια.

Κι ότι μ' αγαπά, θα έρθει 
και θα γίνει η Κυριακή μια συναρπαστική μέρα.

Το εννοώ.

Πίσω μην κοιτάς.

Ποτέ δεν γυρίσαμε να κοιτάξουμε πίσω

τη νεκρώσιμη ακολουθία των ονείρων μας

βαδίζοντας στο μονόδρομο

όπου δεν χωρούσαν οι πρώιμες αντιλήψεις

και τα πυρετικά σχέδια 

που καταστρώναμε παιδιά παίζοντας στο ηλιόφως

γελώντας χαρούμενα

σε μια ξύλινη κούνια κάτω από έναν ανέφελο ουρανό

Τώρα οι μέρες τελείωσαν και βρισκόμαστε μακριά

είναι τόσο αργά για να αλλάξουμε πορεία

για να ξαναπιστέψουμε στα όνειρα

και να βγούμε από το μονόδρομο

Μονολογούμε μια υποφερτή δικαιολογία

πως ήμασταν υπνωτισμένοι 

πως παγιδευτήκαμε από πλαστά σήματα

Οι δρόμοι που απορρίψαμε

πάντοτε θα μας στοιχειώνουν σαν δίχτυα

σαν πνιγμένες ζωές

Καλοκαιρινές Ιστορίες: Στη Χίο (blogame)

Σήμερα έκανα μια βόλτα στην γειτονιά, σταμάτησα στον κήπο της  Άννας  είδα τις ομορφιές της και μια πρόσκληση για  παιχνίδι . Ειπα να την δεχτώ και να μαι. Έστυψα το μυαλό μου σεργιάνισα  πάνω κάτω  σε πολλά καλοκαίρια   δεν ήξερα για ποιο να γράψω τελικά αποφάσισα να γράψω για τα μικράτα μου τότε που τελειώνοντας το σχολείο μ έπιανε απελπισία γιατί ήξερα πως στο σπίτι δεν είχα κάποιον να παίζω μοναχοπαίδι γαρ. Ένα καλοκαίρι αποφασίστηκε να πάω στην Χίο στην γιαγιά μου. Είχα τρελή χαρά δεν είχα ξαναπάει και ανυπομονούσα. Θυμάμαι κατεβήκαμε Πειραιά και για πρώτη φορά  είδα και μπήκα σε τόσο μεγάλο πλοίο. Ταξιδεύαμε όλη νύχτα, ύπνος στο κατάστρωμα,  κουραστικό ταξίδι. Φτάσαμε ξημέρωμα στο λιμάνι, μας περίμενε ο πάππους  και μας πήγε σπίτι, μαγεύτηκα με την μυρωδιά του νησιού.  Το χτήμα  υπέροχο έμπαινες από μια μεγάλη αυλόπορτα σε διάδρομο στρωμένο με βότσαλα 

δεξιά  ήταν γεμάτο δέντρα, λεμονιές, πορτοκαλιές, νεραντζιές  αριστερά ένα πανέμορφο πηγάδι  και ένας τεράστιος αμπελώνας, στο τέλος του διαδρόμου μια πανέμορφη τεράστια γούρνα  που αν είχε περισσότερο βάθος θα την έλεγαν σίγουρα πισίνα. Στην είσοδο του σπιτιού ένα υπέροχο  δέντρο που δεν είχα ξαναδεί η γιαγιά είπε το λένε κλαίουσα   και δίπλα στην πίσω σκάλα  της κουζίνας μια τεράστια καρυδιά. Όλα ήταν μαγευτικά στα παιδικά μου μάτια. Ήμουν ξετρελαμένη με τα πάντα, πηγαίναμε για μπάνιο κάθε μέρα  με τα ξαδελφάκια μου περπατούσαμε μισή ώρα να πάμε και μισή να γυρίσουμε, μπορεί και πάραπάνω  αλλά ποιος νοιαζόταν;  Αυτό με λίγα λόγια ( ξέρετε εγω δεν είμαι πολυλογού) ήταν το καλοκαίρι της αθωότητας που είπα να μοιραστώ μαζί σας. Νομίζω τώρα που το σκέφτομαι το καλοκαίρι αυτό ήταν το πιο εντυπωσιακό της ζωής μου.

Γιάννη  και Αννούλι  σας ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δώσατε να κάνω καλοκαιρινή βουτιά στο παρελθόν.

Φυσικά όποιος θέλει μπορεί να πάρει την σκυτάλη

Καλημέρα καλό μήνα σε φίλους και περαστικούς. 

Φιλιά πολλά

1/7/2016

Το Πρώτο μου Χορευτικό Σφιχταγκάλιασμα (Blog Game)

Ο Γιάννης μας έχει βαλθεί τελευταία να μας βάζει να κάνουμε βουτιές στις αναμνήσεις,  αφού δεν μπορούμε να κάνουμε στην θάλασσα ας κάνουμε στις αναμνήσεις. 
Στο χορό με κάλεσε πάλι το Αννούλι μου που δεν με ξεχνάει ποτέ, ευχαριστώ καλή μου!
Που λέτε  ήταν άνοιξη ήμουν δεν ήμουν 15 όταν μια φίλη από το φροντιστήριο αγγλικών  με κάλεσε στο πάρτι που θα έκανε. Πέταξα από την χαρά μου δεν με είχαν ξανακαλέσει. Πήγα στο σπίτι το ανακοίνωσα  και ζήτησα την άδεια από τους γονείς μου.
 Ο πατέρας ρώτησε " θα έχει και αγόρια?" φυσικά απάντησα άστραψε και βρόντηξε ο μπαμπάς  "σιγά μην σ αφήσω να πας με τους ψαλιδόκωλους" μου είπε { τους έλεγε έτσι γιατί είχαν σκίσιμο τα σακάκια τότε} δεν πας πουθενά".
Κλάματα με λυγμούς εγώ για μέρες ως που ήρθε η βοήθεια της θείας. Μην κλαις χαζή μου είπε θα πούμε ότι θα μείνεις σε μένα και θα πας μόνο κοίταξε να έρθεις νωρίς μην έχουμε λαχτάρες, ναι ναι έτσι ακριβώς το είπε σα να την βλέπω τώρα"μην έχουμε λαχτάρες". 
Έφτασε η πολυπόθητη μέρα  με πήγε ο μπαμπάς στην θεία και όλα μια χαρά. Ανυπομονούσα να περάσει η ώρα,  ξέρετε πόσο δύσκολα περνάει η ώρα όταν περιμένεις κάτι,  το απογευματάκι όταν άρχισε να σουρουπώνει  ντύθηκα, στολίστηκα,  δεν βάφτηκα {ποτέ στην ζωή μου δεν βάφτηκα, αυτό σας το λέω για να καταλάβετε πόσο όμορφη ήμουν χαχαχα αλλά και σήμερα που δεν είμαι όμορφη πάλι δεν βάφομαι κλείνω την παρένθεση} φόρεσα ένα ροζ φορεματάκι που μου είχε ράψει η μαμά μου και  εννιά η ώρα χτυπούσαμε το κουδούνι της  Μάρθας με άφησε η θεία μου με την υπενθύμιση "όπως είπαμε μην αργήσεις". 
Μπαίνοντας  βρήκα  αρκετά παιδιά μαζεμένα μαζί και τον Γιάννη ένα παιδί που μου άρεσε τρελά αλλά ήταν 3-4 χρόνια πιο μεγάλος και ποτέ δεν με είχε προσέξει { τουλάχιστον  έτσι νόμιζα}.
Αφού χορέψαμε  ξεσαλώσαμε με τους τρελούς χορούς της εποχής κάποια στιγμή κάποιος έβαλε αυτό το τραγούδι 

 ένοιωσα ένα χέρι στον ώμο μου γύρισα και κόντεψα να λιποθυμήσω "χορεύουμε¨ μου είπε και με πήρε αγκαλιά, πολύ σφιχτή αγκαλιά....
Αυτό ήταν το πρώτο σφιχταγκάλιασμα της ζωής μου και νομίζω το πιο γλυκό.

Καλή Κυριακή σε όλους! 

10/7/2016

Άγριος είναι ο άνεμος.

Αγάπα με, αγάπα με, αγάπα με

πες οτι μ'αγαπάς

άσε με να πετάξω μαζί σου

γιατί η αγάπη μου είναι σαν τον άνεμο

και ο άνεμος είναι άγριος

Δώσε μου περισσότερα από ένα χάδι

ικανοποίησε αυτή την πείνα

ασε τον άνεμο να φυσήξει μέσα από την καρδιά σου

γιατί ο άνεμος είναι άγριος

Με αγγίζεις και ακούω τον ήχο από βιολιά

με φιλάς και με το φιλί σου ο κόσμος μου  ξεκινά

είσαι η άνοιξη μου, τα πάντα για μένα

δεν ξέρεις ότι είσαι η ίδια η ζωή μου.

όπως τα φύλλα γέρνουν στο δέντρο

έτσι αγάπη μου γύρε πάνω μου

γιατί είμαστε πλάσματα του ανέμου

ο άνεμος είναι άγριος ...

Με αγγίζεις και ακούω τον ήχο από βιολιά

με φιλάς  και με το φιλί σου ο κόσμος μου  ξεκινά

είσαι η άνοιξη μου, τα πάντα για μένα

δεν ξέρεις ότι είσαι η ίδια η ζωή μου.

Τα στοιχειώδη.

Το φως για να βλέπω και ν' αγαπώ

το βρίσκω παντού: Στο λίγο ψωμί,

στου βουνού τη γυμνότητα, 

στο λουλούδι της γλάστρας,

στο νερό της πηγής, στο γιομάτο ευγένεια

αεράκι που έρχεται και θωπεύει την κούραση

των χεριών μου, στο λίγο εχέμυθο φως

στου σπιτιού μου τη νύχτα, στην παρουσία

του άλλου ανθρώπου που προχωρεί

στο αντικρινό πεζοδρόμιο, στο άξαφνο

έγχρωμο βεγγαλικό της φωνής

ενός παιδιού που δεν φαίνεται.

Ευτυχία είναι...

"Η ευτυχία μου ειμαι εγώ, όχι εσυ..

όχι μόνο γιατί εσύ μπορεί να είσαι περαστικός..

αλλά κι επειδή εσύ θες να είμαι αυτό που δεν είμαι.."

Ευτυχία; Τι είναι αυτό.. στιγμές; μια ζωή;

Νομίζω ευτυχία είναι μονάχα και το γεγονός πως μου δίνεται η ευκαιρία να συλλογιστώ το νόημα αυτής της λέξης..

"Η λέξη ευτυχία είναι σύνθετη από τις λέξεις ευ και τύχη, δηλαδή σημαίνει καλή τύχη, η οποία οδηγεί στην ευδαιμονία και στη μακαριότητα"

Ευτυχία είναι να κάθεσαι στη φωτιά με τους παππούδες σου και να ακούς παλιές ιστορίες..

Ευτυχία είναι ένα χαμόγελο..

Ευτυχία είναι μια αγκαλιά..

Ευτυχία είναι ένα απλό χάδι στα μαλλιά..

Ευτυχία είναι το βλέμμα σου, όταν με κοιτάς με τόσο καθαρά μάτια..

Ευτυχία είναι το μοίρασμα..

Ευτυχία είναι να μπορείς να δεις τα αστέρια, άλλοι δεν έχουν το δικαίωμα να σηκώσουν τα μάτια τους στον έναστρο ουρανό..

Ευτυχία είναι να ακούω τον ήχο της φωνής σου, απλά να μου λέει ένα καλημέρα..

Ευτυχία είναι το χασμουρητό ενός μωρού..

Ευτυχία είναι να είναι ελεύθερη η σκέψη να κεντήσει..

Ευτυχία είναι να απολαμβάνεις το γαλανό της θάλασσας..

Ευτυχία είναι να αφήνεσαι..

Ευτυχία είναι να μπορείς να μυρίσεις ένα λουλούδι, ακόμη και αν το έκοψες από το διπλανό σπίτι επειδή εσύ δεν φύτεψες τίποτα στον κήπο σου..

Ευτυχία είναι να μπορείς να ονειρεύεσαι..

Ευτυχία είναι να μπορείς να αγαπάς με όλο σου το είναι..

Τελικά περιλαμβάνει τόσα πολλά η λέξη ευτυχία, μπορώ να γράφω για ώρες.. Σου εύχομαι να την έχεις, και να ξέρεις πραγματικά να την εκτιμάς..

Λέο Μπουσκάλια 

"να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις"

Υπομονή μόνο.

Υπομονή. Δεν τελείωσαν όλα.

Σ'αυτή τη ζωή δεν τελειώνουν όλα

Ούτε σε μια μέρα

Ούτε σε μια ζωή.

Στην άκρη της νύχτας

- για σε το λέω, απελπισμένε -

στην άκρη της νύχτας

πάνω σε κάποιο κλαρί

κρέμεται μια ελπίδα.

Το ίδιο και για σένα

- Στραγγαλιστή-

στην άκρη κάποιου κλαδιού

Κρέμεται μια αγχόνη.

Υπομονή μόνο. Άς πηγαίνουν όλα αργά,

Άς δείχνουν όλα λυπημένα

( μετά τη δύση της μέρας ή μετά τη δύση της ζωής ).

Άς λενε..

Πως ο θεός έπλασε τον κόσμο

σ' επτά μόνο μέρες.

Σ' επτά μόνο μέρες δε μπορείς

να  χτίσεις ούτ' έναν πύργο στην Ισπανία !

Αλλά - πολλές φορές - καλά είναι και τα ψέματα.

Σβήνουν κι' αυτά κάποιες δίψες.

Νάναι μόνο καθαρά. Καθαρά ψέματα

Όχι βρωμισμένα μ' Αλήθειες !

Επι τέλους θέλουμε ένα βρώμικο ψέμα

Για να γλυτώσουμε απ' τις φκιασιδωμένες αλήθειες.

Μια εικόνα ήσουν.

  

Ξεκρέμασα την εικόνα σου !

Πάλιωσε ...

Χρώμα σέπιας και νοσταλγίας ...

Μια χαρακιά τη διαπερνούσε πέρα ως πέρα !

Τη γύρισα ανάποδα και την έκρυψα σε ένα συρτάρι

με ενθύμια !

Κρέμασα στον τοίχο μια καινούρια ...

Τουλάχιστον μυρίζει ελπίδα ...

Μυρίζει προσμονή !

Πρέπει να σκεπάσω τα σημάδια ... δεν ωρελεί ...

Μια εικόνα ήσουν που ο χρόνος ανελέητα την χαράκωσε ...

Θα κλείσει η πληγή !

Εδώ έκλεισαν τόσα και τόσα ...

Οι αγάπες πάνε κι έρχονται ...

σαν το κύμα που άλλοτε χαϊδεύει τ' ακρογιάλι,

κι άλλοτε το χαστουκίζει με μανία...

Ουράνιο άγγιγμα.

Ουράνιο άγγιγμα. 

Παράξενη βραδιά απόψε.

Ακούω την θάλασσα λες και είναι παιδί,

 που στράγγιξε πάνω της τα δάκρυα του.

Ακούω τους ήχους τ' ουρανού,

 θολούς και ανήσυχους.

Άλλωστε έχουν κι οι πεταλούδες τους χειμώνες τους.

Κι ακούω κι εσένα,

τόσο γελαστό κι απόμακρο

σαν παλιά κιτρινισμένη φωτογραφία πάνω στο τζάκι.

Ψιθυρίζει απόψε η νύχτα τραγούδια

στ' αυτιά βιαστικών περαστικών.

Είναι τόσο νωρίς και τόσο αργά συνάμα

Που για να προλάβεις πρέπει να ΄κουμπήσεις το Θεό.